خودنویس: تا پیش از روی کار آمدن روحانی اپوزوسیونی فکسنی و هزار پاره داشتیم که اگر چه درآن هرکس ساز خودش را می‌زد و خیلی‌ها به آن قمپوزوسیون می‌گفتند ولی لااقل وجود داشت. قسمتی از این اپوزوسیون خواستار براندازی بود قسمت دیگر هم‌خواهان اصلاح. هیچ‌کدام هم هم‌دیگر را قبول نداشتند. درهمه نزدیک به این ۳۵ سال این اپوزوسیون برای خودش می‌چرخید و به قول معروف مشغول بود.

پس از روی کارآمدن روحانی آن‌قدر جمهوری اسلامی این قمپوزوسیون هزارپاره را «انگولک» کرد و با زیر میزی و پیشکی و پسکی به‌کار گرفت که دیگر همان قمپوزسیون فکسنی هم کارش شد «کیف‌کشی» ومدح و ثنای روحانی. هرکس هم اعتراضی کرد یا گفتند سلطنت‌طلبی یا طرف‌دار مجاهدین خلقی یا تو ساکت اصلا عقلت نمی‌رسد.

روشن‌فکران عزیز هم که عکس حضرت امام را درماه دیده بودند تا همین چندی پیش بانگ سبز و سبز اندیشی‌شان گوش فلک را کرکرده بود شدند بنفش و به‌خاطر یک لقمه نان «کیف‌کش» روحانی.
یعنی چه ؟ یعنی باید بپذیریم که جمهوری اسلامی همین است که هست. هرزمان بقایش به خطر می‌افتد یا جام زهر سر می‌کشد یا روحانی را با جماعت «کیف‌کش» به نیویورک می‌فرستد.

یعنی این‌که خانم یا آقای اپوزوسیون شما به‌همان لایک فیس‌بوک و موضوع داغ و لینک بالاترینت دل‌خوش باش و جلوی مانیتور چرت بزن تا ۱۰۰ روز روحانی هم تمام شود و بعد هم مثل همیشه بگویند «رژیم نمی‌گذارد دولت اعتدال و امید کاری کند» همان که برای اصلاحات می‌گفتند. این ۴ سال هم می‌گذرد و اقتصاد هم‌چنان متعلق به خر می‌ماند و تورم می‌رود بالا و کشور ایران هم‌چنان درجهان سوم باقی می‌ماند و من و تو هم مقابل فیس‌بوک و بالاترین چرت می‌زنیم. ۴ سال دیگر دوباره اپوزوسیون کیف‌کش یا برای روحانی کیف‌کشی می‌کند یا یک بابای دیگر را پیدا می‌کند تا کیف‌کشی‌اش را کند.

الحق و الانصاف که جمهوری اسلامی حقیقتا هنرمندانه اپوزوسیون بلاتکلیف درخارج از کشور و نگران از پرداخت اجاره خانه یا قسط خانه در سر برج میلادی را خوب خریداری نمود تا بازهم قمپوزوسیون با همین حسن روحانی و دولت اعتدال و امیدش دل‌خوش باشد.