شفاف: آنچه که از نظر این طیف مهم است و دولت باید به آن توجه کند عرصه سیاسی است. افراطیون دلیل رای خود به دولت را برآوردن خواسته ها و انتظارت سیاسی خود قلمداد می کنند و از این رو، روحانی را به واسطه عدم توجه به خواسته های خود شماتت می کنند و عملکرد وی را در این عرصه غیرقابل قبول و حتی ناامید کننده می دانند.
شفاف: در حالی که نزدیک به دو ماه و نیم است که از استقرار دولت جدید می گذرد و دولت با حجم عظیمی از مشکلات داخلی و خارجی رو به رو است، کم کم زمزمه های انتقاد از گوشه و کنار در مورد عملکرد دولت روحانی شنیده می شود. انتقاداتی که نه از سوی اصولگرایان یا مخالفان دولت بلکه از سوی کسانی مطرح می شود که مدعی اند حمایت آنها منجر به روی کارآمدن روحانی و دولت وی شد و رییس جمهور شدن روحانی را به نوعی وامدار حضور خود در انتخابات می دانند.

انتقاداتی که نه جنبه رسمی دارند و نه از سوی افراد و چهره های شناخته شده مطرح می شوند، بلکه فعلا عمدتاً این انتقادات در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی و از سوی برخی افراد تندروی رای دهنده به روحانی ایراد می شود که معتقدند دولت جدید تا کنون نتوانسته است خواسته ها و انتظارات آنها را برآورده سازد و از این رو، سازها را برای ناسازگاری با دولت روحانی کوک کرده اند.

البته پیش از این وجهی از این انتقادها را در دوکنفرانس مطبوعاتی اول روحانی شاهد بودیم که چگونه نمایندگان برخی رسانه های تندرو اصلاح طلب به روحانی معترض بودند.

تضاد رویکرد دولت و خواسته های افراطیون

دولت روحانی در زمانی روی کار آمد که از یک سو کشور با مشکلات اقتصادی همچون تورم، بیکاری، حجم پایین سرمایه گذاری های خارجی، خالی بودن خزانه کشور و … دست و پنجه نرم می کند و از سوی دیگر، مسئله پرونده هسته ای و تحریم های اعمال شده عرصه را برای فعالیت دولت تنگ تر کرده است. از این رو دولت یازدهم تمرکز خود را بر روی حل مسئله پرونده هسته ای و کاستن از بار تحریم ها و از سوی دیگر حل مشکلات اقتصادی کشور و رنگین کردن سفره مردم تمرکز کرده است و نوع چینش کابینه نیز مهر تاییدی است بر این امر که دولت حل مشکلات اقتصادی و عرصه دیپلماسی را در اولویت خود قرار داده است.

اما به نظر می رسد که در فضای مجازی و شبکه های اجتماعی فعالیت های دولت چندان باب میل طیف تندروی مدعی حمایت از دولت قرار نگرفته است و آن ها خواسته هایی فراتر از حل مشکلات اقتصادی و دیپلماسی کشور دارند. به عبارت دیگر، از نظر افراطیون، دولت توجه و تمرکز خود را بر روی مسائلی گذشته است که از نظر آنها اگرچه مسائل مهم و حیاتی هستند اما این امر نباید مانع از آن شود که دولت از بقیه عرصه ها مهم کشور غافل بماند و از توجه به آن ها خودداری کند.

البته در این میان نیاز به توضیح نیست که حساب طیف معتدل و میانه رو اصلاح طلب و حامیان آنها از افراطیون این جریان جداست.

اولویت سیاسی؛ خواسته اول افراطیون

در چند روزی که از ماجرای دختران میرحسین موسوی گذشته است، افراطیون اصلاح طلب به صراحت با انتقاد از دولت روحانی تعیین تکلیف میرحسین موسوی و مهدی کروبی را خواسته اول خود معرفی کرده و دلیل حمایت از روحانی را روشن شدن تکلیف این پرونده می دانند. عبدالله نوری وزیر کشور دولت اصلاحات نیز روز سه شنبه در خبری که به اولین خبر رسانه هایی چون بی بی سی تبدیل شد، خواستار ورود روحانی به این پرونده شد و رای به روحانی را به این دلیل خوانده بود.

از انتقاد تا تهدید

افراطیون معتقدند که دولت باید مسائل سیاسی را در اولویت خود قرار دهد و به آن نسبت به مسائل اقتصادی ارجحیت بخشد. در واقع آنها پروژه دولت خاتمی را که «توسعه سیاسی» بود دنبال می کنند و انتظار دارند که دولت جدید نیز دنباله رو دولت اصلاحات باشد. چنانکه تعطیلی روزنامه بهار موجب شد که خشم افراطیون شعله ور شود و انتقادات سنگینی را علیه دولت بیان کنند.

عدم توجه دولت به خواسته های سیاسی افراطیون موجب شده است که آنها به ترسیم خط و نشان برای روحانی بپردازند و مرزبندی خود را با دولت مشخص سازند. اول اینکه آنها به مراتب این امر را به روحانی گوشزد می کنند که رای آوردن وی ناشی از حمایت محمد خاتمی و توصیه وی به عارف برای کناره کشیدن از انتخابات بوده است و از این رو سعی می کنند نشان دهند که دولت روحانی وامدار محمد خاتمی و حمایت اصلاح طلبان از وی است و باید نسبت به این امر ادای دین نماید.

اما دومین نکته در رابطه با افراطیون این است که آنها فقط به انتقاد از دولت بسنده نکرده اند و تهدید را نیز چاشنی انتقادات خود می کنند. این طیف مدام به دولت گوشزد می کند که اگر به خواسته های آنها توجه نشود هیچ تضمینی برای ادامه حمایت آن ها از دولت وجود ندارد و روحانی و دولت وی را «مستاجری» می دانند که باید برای ماندن در خانه قدرت دل صاحب خانه را به دست بیاورد و در غیراینصورت باید منتظر هرگونه رویدادی باشد.

این امر نیز در یادداشت چند روز قبل یکی از روزنامه ها نیز انعکاس یافت که در بخشی از آن آمده است: «به صورت طبيعي شهروندان تحول‌خواه، دانشجويان و حاميان راسخ روحاني تا مدت زماني به ديده تساهل با اتفاقات برخورد كرده و اجازه مي‌دهند دولت كارش را به سليقه خودش پيش ببرد اما از يك نقطه‌اي به بعد كاسه صبر لبريز شده و ممكن است حمايت و پشتيباني جاي خود را به اعتراض و گلايه دهد.

اين زمزمه‌هاي پنهاني كه هر روز از گوشه و كنار بيشتر شنيده مي‌شود احتمالا تا چند وقت ديگر عمومي‌تر بيان شده و سمت و سوي شديدتري پيدا كند. بي‌تفاوتي به خواست‌ها و انتظارات بنفش پوشان حامي روحاني فاصله‌يي ايجاد مي‌كند كه در ادامه راه، تبعات ناگواري براي دولت تدبير و اميد خواهد داشت.»

چالش میان دولت روحانی و افراطیون در آینده با توجه به رویکرد دولت جدید و در مقابل عدم تحقق خواسته های سیاسی افراطیون وارد فار جدید خواهد شد و از جنبه غیر رسمی و صحبت های خودمانی خارج می شود و جنبه رسانه ای و عمومی پیدا می کند که در نهایت ممکن است به ماه عسل میان دولت و افراطیون خاتمه بخشد و شعار «عبور از روحانی» را به ترجیع بند سخنان افراطیون تبدیل سازد.