رادیوفرانسه: اگرچه خودکشی در فرهنگ ها هیچ وقتی در بالای ارزش های اجتماعی قرار نگرفته است، ولی با آنهم در مواردی از تاریخ، گروه ها ی وجود داشته است که از زندگی و مرگ اعضای خود، در جنگ، استفادۀ ابزاری میکردند.

یکی از این موارد، گروهی به نام حشیشیان است، که در زمان های دور در تاریخ اسلام، به رهبری حسن صباح ایحاد شده بود. این گروه با استفاده از مواد مخدر و تلقین به اعضای خود، آنان را برای مرگ آماده میکردند و به این ترتیب از آنان حربۀ نظامی میساختند. ولی در ادبیات و فرهنگ ما بر عکس، صحبت از عیاری و جوانمردی است که نه تنها احترام به زندگی هر انسان را واجب میداند بلکه در آن، مسایل خاصی در رابطه با دشمن هم مطرح است.

این مسایل را امروز با آقای سجاد ظفر در میان گذاشتم. آقای ظفر میگوید که قضاوت در مورد این گروه تاریخی، که به نام «باطنی» ها یاد میشدند، شاید نادرست باشد. آنان انگیزه های داشتند که بر اساس آن، هدف را برتر از وسیله میدانستند، یعنی، کشتن دشمنان، با جانفشانی قاتل.

انگیزۀ سیاسی این گروه، اشغالگری و فساد روز افزون خلفای عباسی در سرزمین های عجم بود و آنان رده های مختلف داشتند. برای اعضای پایینی گفته میشد که قران، علاوه بر معانی سطحی، معانی عمیق و نهفته هم دارد که همگی به آن دسترسی ندارند. آنان دست به کشتار دشمنان میزدند و اگرچه در این کشتار، خود حمله کننده هم کشته میشد، ولی با آنهم اسم آن انتحار و تروریسم نبود.

حملات جاپانی های که در جنگ دوم جهانی با کشتن خود، به نیروهای دشمن آسیب میرساندند، هم با ح