عصرایران: یکی از نشانه های توسعه یافتگی سیاسی این است که چهره های سیاسی از طرف حزب و گروه و تشکل خود سخن بگویند نه از طرف «همه» چون «همه مردم ایران» 80 میلیون نفرند…
عصر ایران؛ مهرداد خدیر- «دیروز فقط ما دلواپس بودیم اما امروز همه دلواپس هستند و حتی کسانی که ما را به خاطر نگرانی به سخره می گرفتند دلواپسی بیشتری دارند.»

این تازه‌ترین سخن غلامعلی حدادعادل نماینده بازمانده از مجلس دهم و سرلیست اصول گرایان در انتخابات هفتم اسفند 94 است.

آقای حداد افزوده است: «حرف ما دلواپسان این بوده است که تحریم‌ها برداشته نشده است.»

رییس فرهنگستان زبان و ادب فارسی که بیشتر به اعتبار این سمت به «نمایشگاه کالای فرهنگی، خانواده ایرانی ، مهر درخشان» دعوت شده بود همچنین گفته است: « نباید این شهر – مشهد – را به محل فروش گسترده کالاهای خارجی تبدیل کرد.»

انگیزه این گفتار طرح چند نکته است:

1- ایشان 12 سال تمام و در دوره های هفتم و هشتم و نهم نماینده مجلس شورای اسلامی و در یک دوره 4 ساله رییس آن بوده است و اتفاقا بیشترین درآمد نفتی تمام تاریخ ایران در 8 سال از این 12 سال حاصل شد و باز اتفاقا بیشترین واردات و غالبا شامل کالاهای کم کیفیت و مصرفی چینی نیز در این دوره صورت پذیرفت. پس بد نیست در کنار توصیه به دولت‌مردان کنونی یک مورد از اقدامات خود و هم فکران‌شان در هر یک از این سه دوره را برای جلوگیری از خیل و سیل واردات نیز یادآور شوند.

2- آیا کاندیدایی که در فهرست 30 منتخب مردم تهران جای نگرفته و از مجلس بازمانده است همچنان می تواند از جانب «همه» مردم سخن بگوید؟ چرا « همه» مردم در ادبیات اصول گرایان تنها همفکران خودشان را شامل می شود؟

در یک نمونه دیگر جواد ظریف به مجلس رفته بود تا به پرسش یک نماینده دلواپس درباره برجام پاسخ گوید. نماینده از توضیحات وزیر خارجه قانع نشد و ظریف را به اهانت و پرخاش هم متهم کرد.

موضوع را به رأی گذاشتند تا چنانچه دیگر نمایندگان هم قانع نشدند به کمیسیون ارجاع شود. 135 نماینده اما با نظر کریمی قدوسی مخالفت کردند و با ظریف همداستانی نشان دادند. با این حال روزنامه ای وزیر خارجه را از مخالفت «خیل عظیم توده های مردم» با آنچه انفعال می خواند انذار داد. اینجا هم صحبت از «همه» و « خیل عظیم» بود و بر این اساس هم می توان پرسید این «همه» کجایند که نه در انتخابات مجلس به رغم همه رد صلاحیت ها و نه در دولت رییس جمهوری منتخب مردم انعکاس نمی یابد؟

3- آقای حداد می گوید: تحریم ها برداشته نشده است. حال آن که به قاعده باید بداند تحریم ها بر دو گونه بودند:

یکی تحریم نفت شامل تبادل پول نفت که کار رابه جایی رسانده بود که هند به جای 7 میلیارد دلاری که بابت خرید نفت بدهکار بود برنج هندی تحویل می داد و اگر ادامه می یافت کار به فلفل و ادویه به جای ارز هم می رسید. تحریم نفت برداشته شده و موفقیت های اخیر ایران در اوپک در اجلاس الجزایر هم گواه است.

نوع دوم تحریم ها بانکی بود و می توان گفت این گونه تحریم ها هم لغو شده اما نمی توان همه بانک های خصوصی یا شرکت ها را وادار به تعامل کرد.

مثل این که خط تلفن شما قطع شده باشد و دوباره آن را برقرار کنید. اما این برقراری دوباره خط الزاما به این معنی نیست که کسانی که قبلا تماس می گرفتند باز هم تماس بگیرند. روابط بانک های ایران با بانک های کوچک و متوسط البته برقرار شده کما این که تبادلات مالی کالاهای اساسی از طریق همین بانک ها انجام می شود. بانک های بزرگ تر اما یا دیگر مایل نیستند یا زمان می برد و یا منتظر ارزیابی های مثبت نهادهای بین المللی اند. آن هم منوط به پیوستن به قرارداد شفافیت مالی و علیه پول‌شویی است. همان جناب اف.آی .تی .اف که دلواپسان با آن مخالفت کردند.

4- آقای حداد فاعدتا بهتر می دانند که اول هم قرار نبود همه تحریم ها برچیده شود چون تنها درباره لغو تحریم های هسته ای بحث شد نه درباره تحریم های موشکی با تحریم هایی که بر پایه ادعاهای حقوق بشری وضع شد و بر چیدن آنها مستلزم مذاکرات جداگانه ای است که هنوز مجوز آنها صادر نشده است. ایشان که در دانشگاه کانت درس می دهد و با فلسفه و منطق نیک آشناست می دانند که نمی توان از « مذاکرات هسته ای برای لغو تحریم های مرتبط با فعالیت های هسته ای» توقع لغو همه تحریم ها را داشت اما ناممکن نیست ووقتی این اتفاق افتاد درباره آنها نیز هر گاه که صلاح دانسته شود می توان گفت و گو کرد.

5- البته که آقای حداد عادل حق دارند مثل هر شهروند دیگری نظر موافق یا مخالف یا نگرانی و دلواپسی خود را نسبت به موضوعی ابراز کنند. اما
اولا:آیا ابراز دلواپسی و نگرانی نسبت به موضوعات دیگر و از جانب افراد دیگر نیز مجاز است یا تنها می توان درباره «برجام» دلواپس بود؟

ثانیا: این «همه» دقیقا شامل چه کسانی می شود؟ اگر «همه» دلواپس‌اند چرا اکثر مردم همچنان از دستاوردهای برجام حمایت می کنند؟ واقعا ما چند تا « همه» داریم که همه از جانب «همه» سخن می گویند؟

یکی از نشانه های توسعه یافتگی سیاسی این است که چهره های سیاسی از طرف حزب و گروه و تشکل خود سخن بگویند نه از طرف «همه» چون همه مردم ایران 80 میلیون نفرند و اگر واجدان شرایط رأی دادن از این جمعیت 80 میلیون نفری با جناب حداد هم سو بودند ایشان دو روز مانده به انتخابات ریاست جمهوری 92 کنار نمی کشیدند و همه مردم تهران نیز 10 میلیون نفرند که البته همه حق رای دادن ندارند و از همه ای که حق رای دادن دارند نیز همه شرکت نکردند و نصف این همه پای صندوق های رای حاضر شدند و باز اکثر این حاضران به آقای حداد رأی ندادند که اگر رای آورده بودند اکنون به عنوان نماینده تهران و رییس فراکسیون اصول گرایان مجلس به مشهد دعوت می شدند.

یک راهکار هم این است که کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری شوند و همین نکات را به قضاوت «همه» بگذارند تا بدانیم نظر «همه» مردم چیست.

سوء تفاهم نشود. این گفتار بحث محتوایی ندارد. تنها می خواهیم بگوییم از طرف «همه» نمی توان سخت گفت و اگر می گوییم باید مشخص شود این «همه» کدام است؟