خورشید آنلاین: یک استاد حوزه و دانشگاه در واکنش به اظهارات توهین‌آمیز یک مداح مشهور که شب گذشته از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد، واکنش نشان داد و گفت: شب گذشته یک مداح با توهین و جسارت به ساحت اهل بیت عصمت و طهارات (ع) گفت «امام حسین (ع) هم فحش می‌داد».

یک استاد حوزه و دانشگاه در واکنش به اظهارات توهین‌آمیز یک مداح مشهور که شب گذشته از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد، واکنش نشان داد و گفت: شب گذشته یک مداح با توهین و جسارت به ساحت اهل بیت عصمت و طهارات (ع) گفت «امام حسین (ع) هم فحش می‌داد».

به گزارش خورشید آنلاین ، آیت‌الله سیدعباس حسینی قائم‌مقامی در شب هشتم عزاداری سید و سالار شهیدان به تبیین معارف آن حضرت تحت عنوان «از اسلام نبوی تا اسلام اموی، ملاک‌ها و معیارها» پرداخت و نسبت به اظهارات توهین‌آمیز یک مداح واکنش شدیدی نشان داد.

رئیس هیأت مؤسس اتحادیه اروپایی علمای شیعه گفت: شب گذشته قطعه فیلمی از سیمای جمهوری اسلامی ایران پخش شد که باید به آن گریست. حالم از دیدن این فیلم بد شد. در این فیلم ساحت اهل بیت توسط یک مداح که بیش از 40 سال است می‌شناسمش مورد جسارت قرار گرفت. این بنده خدا فردی متدین و سرشناس و خالص است و خیلی از حرف‌هایی که به وی نسبت می‌دهند به او نمی‌چسبد اما به مفهوم واقعی کلمه، بی‌سواد است.

رئیس انستیتو اروپایی الهیات صلح ادامه داد: در این فیلم مصاحبه‌گر به وی می‌گوید گاهی شما در جلسات خود انتقاد می‌کنید، که وی پاسخ می‌دهد بله، بعد از او می‌پرسد شما در جلسات خود فحش هم می‌دهید؟ این مداح بی‌سواد جواب می‌دهد بله خود امام حسین (ع) هم فحش می‌داد.

بنیانگذار مجلس اعلای شیعیان آلمان با ناراحتی و اندوه فراوان، گفت: باید همه انا لله و انا الیه راجعون بگویند. این سخن در ایام ماتم و سوگواری اباعبدالله بیان شد آیا مراجع و مدعیان دینداری این فیلم را ندیدند؟ چرا هیچ واکنشی از خود نشان ندادند؟ آیا حاج اکبر ناظم و حاج مرشد و آقای شجاعی اینگونه بودند؟ به کجا می‌رویم؟ چرا از هیچ‌جا صدایی بلند نشد؟

این عالم برجسته شیعه ادامه داد: آیا اباعبدالله ناسزا می‌گفت و فحش می‌داد و حُر فرمانده لشکر یزید ناسزا نمی‌گفت؟ این تناقض چطور قابل توجیه است؟ حر چون در برابر امام ادب کرد اهل نجات شد و ارتقاء پیدا کرد؛ آن وقت امام حسین(ع) ناسزا می‌گفت؟ تصور این حرف هم سخت و شرم‌آور است. اگر بنده و امثال بنده نسبت به این توهین واکنش نشان ندهیم و اعتراض نکنیم لباسمان را باید آتش زد و امام زمان (عج) این کار را می‌کنند و با هیچ فردی مدعی هم شوخی ندارند.

رئیس انستیتو الهیات صلح آلمان ضمن ابراز تأسف از چنین اظهاراتی گفت: وقتی یک عمر معیارها شناخته نشود اینچنین به ساحت معصوم توهین می‌شود.

وی با طرح این پرسش که جوانانی که سخن این مداح را می‌شنوند چه احساسی پیدا می‌کنند؟ گفت: معتقدم اینها دو سته می‌شوند؛ یک دسته جوانانی که در حالی که عمل دینی دارند، مسخ شده‌اند و گروه دوم می‌گویند ما اصلا دین نمی‌خواهیم و به والله به تالله به امام زمان (ع) به جده اطهرم سوگند بنده خودم به چشمم چنین جوانانی را می‌بینم در حالی به خود خدا قسم این جوانان از دین فراری نیستند بلکه به به دلیل توهمی که امثال بنده در ذهنشان می‌سازیم از دین‌گریزان شده‌اند.

رئیس سابق مرکز اسلامی هامبورگ ادامه داد: اخیرا به جوان تحصیلکرده‌ای گفتم نور ایمان در نهان جان تو نهفته است. اگر من هم جای تو بودم شاید هزار بار بیشتر از فراری می‌شدم اما فرق من با تو این است که من چند نفر آدم دیده‌ام.

آیت‌الله حسینی قائم‌مقامی در حالی که از شدت ناراحتی می‌گریست، گفت: خدایا اگر من سیدعباس حسینی قائم مقامی چیزی به دین تو نمی‌افزایم، در این شب عزیز یک لحظه به من فرصت نده.

این استاد حوزه و دانشگاه با گرامیداشت یاد رئیس سابق مجلس خبرگان رهبری، اظهار کرد: خدا آقای مهدوی‌کنی را رحمت کند. ایشان شاگرد مرحوم برهان بود. مرحوم برهان وقتی فردی به لباس روحانیت ملبس می‌شد می‌گفت خدا از شر این لباس حفظت کند. بلکه به تن کردن این لباس مسئولیت سنگینی دارد. باید دائم الاضطرار بود همان‌طور که حضرات معصومین این‌گونه بودند. باید از خدا خواست تدبیر امر ما را خودش انجام دهد و ما را به حال خود رها نکند. ما به خیر و شر خود آگاه نیستیم. باید مضطرانه به امام حسین(ع) متوسل شویم. این شب‌ها متمم شب‌های قدر است. کاستی‌هایمان را باید با شب قدر حسین (ع) جبران کنیم.

وی در بخش دیگری از صحبت‌هایش اظهار کرد: معیارها در هر حوزه‌ای دائما باید مورد شناسایی و احصاء قرار بگیرد. مهم این است که معیارِ معیار مشخص شود. در این صورت می‌توان تفاوت بین اطلاعات معیار و غیر معیار و ادعا را تشخیص داد. این معیارها بخشی از هندسه معرفتی هرم وجود شناختی است. علم‌ورزی و علم بسیط و مرکب با مبحث معیارها ارتباط دارند و یکدیگر را تکمیل می‌کنند.

رییس سابق مرکز اسلامی هامبورگ ادامه داد: خصوصیت گزاره‌های معیار، ناظر و داور بودن آنهاست. این گزاره‌ها بر گزاره‌های بسیط ناظر هستند. اگر در مجموعه‌ای با بیش از یک عضو روبرو باشیم حتما در این مجموعه گزاره معیار وجود دارد که ناظر و فرادست است. اگر بخواهیم این مجموعه را در قالب شکل هندسی نشان دهیم شکلی هرمی خواهد داشت که گزاره معیار، ناظر و فرادست در راس این هرم قرار می‌گیرد.

حسینی قائم‌مقامی با بیان اینکه با حذف گزاره معیار چه اتفاقی می‌افتد؟ اظهار کرد: دو حالت به وجود می‌آید یا اصلا مجموعه شکل نمی‌گیرد. انبوهی آیات و هزاران روایت و حدیث داریم که اجزاء معرفت دینی را تشکیل می‌دهد. در چنین مجموعه‌ای اگر گزاره معیار وجود نداشته باشد مواجهه، مواجهه خطی می‌شود و به تدریج تناقض‌ها و مشکلات خودنمایی می‌کند.

این استاد حوزه و دانشگاه افزود: در هر مجموعه‌ای همه اجزا با یکدیگر پیوستگی و همپوشانی دارند اما در جمع و با هم بودن، اینچنین نیست به همین دلیل به تدریج اختلافات بین اجزاء این جمع خودش را نشان می‌دهد و مجبور می‌شویم با تولید منطق درونی شکاف بین اجزاء را پر کنیم حال آنکه در مجموعه بهم پیوسته منطق بیرونی وجود دارد و منطق درونی در انسجام با منطق بیرونی است.

رئیس انستیتو الهیات صلح آلمان ادامه داد: در ترکیه همه سکولارها و گروهای مختلف دینی و سیاسی روزهای جمعه با حضور در نماز جمعه شهر را یکپارچه نمازخانه می‌کنند اما در غیر جمعه شهر یکپارچه رنگ اروپایی دارد. عجیب است، سکولار و مذهبی در ترکیه حول یک مسأله وحدت می‌کنند. مثلا آتاتورک دیگر عامل وحدت‌بخش سکولارها و مذهبی‌های این کشور است.

وی متذکر شد: یکی از نشانه‌های دین حقیقی وحدت‌آفرینی آن دین است و اختلاف‌افکنی یکی از پدیده‌های بدون منشاء دینی است به همین دلیل مجبور می‌شویم با ابزارهای امنیتی، انسجام را به جامعه تزریق کنیم یعنی با تحمیل عامل بیرونی، منطق درونی بر منطق بیرونی و بین الاذهانی تحمیل می‌شود و البته به صورت مصنوعی نتایجی دارد در حالی که در مجموعه انسجام واقعی از درون ایجاد می‌شود. در چنین وضعیتی عوامل پرسشگر متهم به تکفیر و بی‌دینی و بی‌ایمانی می‌شوند.

رییس سابق مرکز اسلامی هامبورگ ادامه داد: البته یک اتفاق دیگری هم می‌افتد و آن تبدیل نشانه‌ها به سمبل و نماد است. خصوصیت نماد، رمزآلودی است و خصوصیت نشانه، شفافیت است. با چنین برهان و استدلالی خواب‌نمایی و مصلحت‌اندیشی و ارجاع به آینده و متهم کردن مردم به نفهمی توسط مدعیان دینداری در جامعه شیوع پیدا می‌کند.