ایران وایر: سال 95 بود که «مهتاب کرامتی» از دهمین «جشنواره بین‌المللی سینما حقیقت» برنده جایزه بهترین فیلم بلند شد؛ فیلمی با عنوان «صفر تا سکو» که به زندگی خواهران «منصوریان» می پرداخت. نقش اول فیلم، «الهه منصوریان» بود؛ دختری که پس از نخستین اکران این فیلم، به خبرنگاران گفت: «این فیلم واقعیات زندگی من و خواهرانم است؛ سختی هایی که در گذشته داشتیم و تلاش هایی که برای رسیدن به زندگی بهتر ورسیدن به آرزوهایمان کردیم.»

سال 95 او قهرمان جهان بود.اولین نشان را وقتی کم تر از 19 سال داشت به دست آورد و نایب قهرمان جهان شد. او روزهای سختی را در دوران کودکی گذرانده است؛ وقتی که فقط حمایت دو خواهرش، «شهربانو» و «سهیلا» را داشت. ماه رمضان امسال در گفت و گو با «احسان علیخانی» در برنامه «ماه عسل»، خواهران منصوریان از روزهای فقر دوران کودکی و نوجوانی خود گفتند: «پدرم آن قدر پول نداشت که برای من لباس بخرد. با زحمت فقط شکم ما را پر می کرد.»

«شهربانو» در همان برنامه گفت: «وقتی لباس نو می خریدیم، روال این طور بود که هرکسی صبح زودتر بلند می شد، لباس نوها نصیبش می شد. لباس ها را زیر بالش می گذاشتم اما بلند که می شدم، می دیدم یکی از خواهرهایم برداشته و رفته است.»

اما زندگی او را یک اتفاق تغییر داد؛ شهربانو، دختری که متولد سال 64 بود و فقط 24 سال سن داشت، یک باشگاه رزمی در اصفهان دایر کرد. می خواست با باشگاه رزمی بانوان، مخارج زندگی خانواده پرجمعیت خود را تقبل کند اما بعدها از دو خواهرش، دو قهرمان برای ایران ساخت. خودش گفته است: «اولین نفر در خانواده‌مان من بودم که به ووشو پرداختم. من باشگاهی کوچک در شهر خودمان داشتم و از خواهرانم می‌خواستم همیشه در این باشگاه حضور داشته باشند و تمرین کنند. همین باعث شد که آن ها به سمت ووشو کشیده شدند.»

اما اول بار این شهربانو نبود که با باشگاه ورزشی خود،«الهه» را به ورزش های رزمی ترغیب کرد. الهه در کودکی با فیلم های رزمی «بروسلی» شیدای ووشو شده بود. او با درآمد کمی که داشت، در 11 سالگی به باشگاه رزمی شهر رفت و رسما ووشو را آغاز کرد.

الهه یک نابغه واقعی بود؛ دختری که امروز به واسطه دو بار شکستگی گونه و سه بار شکستگی بینی، چهره اش را بیش تر از بهارهایی که از عمرش سپری شده اند، نشان می دهند. شاید بخشی از تکیدگی صورتش برای این باشد که او روزی یکی از کودکان کار ایران بوده است.

سال های کودکی او در روستاهای «سمیرم» به کشاورزی می گذشت. وقتی به سنین نوجوانی رسید، شهربانو، خواهر بزرگ خانواده اسبی برای مادر خرید. این اسب نتیجه سال ها کار شهربانو همراه مادر در خانه مردم اصفهان و سمیرم بود. بعد هر سال الهه و برادرش اسب را به آبشار سمیرم می بردند تا به گردش گران و مسافران اجاره دهند.

او از چنین روزهایی به قهرمان جهان بدل شد. پس عجیب نیست که از 19 سالگی به مقام جهانی رسیده باشد. اولین بار در تورنتو کانادا نایب قهرمان جهان شد. سال 2010 در رقابت های جام جهانی «سانشو» در چین، به مقام قهرمانی و مدال طلا رسید. این شاید یکی از باارزش ترین عناوین زندگی الهه بود. دو دوره پیاپی در سال های 2010 و 2014 در بازی های آسیایی «گوانگ ژو» و «اینچئون» هم به برنز و نقره دست یافت.

از وقتی قهرمانی خود را در رقابت های جهانی در چین دیگر تکرار نکرد، راه و جاده تازه ای برای زندگی خودش ساخت. سال 95 تازه روال اقتصادی زندگی آن ها متعادل شده بود. هر سه خواهر یک سال در تیم «بیمه رازی» بودند و سال 95 هم در «فولاد مبارکه». آن ها جزو معدود دختران ورزشکار ایران شدند که اسپانسرها سراغ شان می رفتند. درآمد برای امرار معاش کفایت می کرد اما رویاهای الهه تمامی نداشت. این بار تصمیم گرفت با هزینه شخصی به لیگ چین برود.

دلیل انتخاب چین، انحصاری بودن ووشو در این کشور بود. بیش از دو دهه چین با اقتدار، قهرمانی رقابت های آسیایی و جهانی ووشو را در دست داشت. الهه و «سهیلا» فقط مقابل رقیبان چینی شکست می خوردند. الهه برای سفر به چین و حضور در لیگ این کشور ریسک کرد. هیچ باشگاهی برای او دعوت نامه نفرستاده بود. خودش با انجمن ووشو چین مکاتبه کرد و در نهایت پذیرفت که برای همراهی تیم «چانگ چون» چین از جیبش هزینه کند. برای هر مسابقه باید 100 دلار هزینه می کرد. الهه و سهیلا 24اسفندماه سال 95 به باشگاه چینی پیوستند و چهار ماه بعد نه تنها برای هر بازی از جیب خودشان هزینه نکردند که حتی به گران ترین بازیکنان ووشوی تیم بانوان چین تبدیل شدند.

الهه منصوریان ششم تیرماه امسال در وزن ۵۲ کیلوگرم قهرمان رقابت های ووشوی چین شد. نتیجه این راه جدیدی که الهه در پیش گرفت، شناخت بیش تر حریفان چینی و بالابردن سطح فنی خود بود. تیرماه روی سکوی قهرمانی لیگ چین رفت و یازدهم مهرماه برای دومین بار (پس از سال 2010) قهرمان رقابت های جهانی روسیه شد.

الهه مردادماه سال 95 به خبرگزاری «تسنیم» گفته بود: «برای من یک هدف ویژه و یک آرزوی بزرگ تعریف شده است؛ اولی قهرمانی جهان در روسیه است و رویایم هم الحاق جودو به المپیک.»

به اولی رسیده است اما این که دومی چه زمانی رنگ حقیقت بگیرد، مشخص نیست. الهه شاید اگر ورزش ووشو هم یکی از رشته های المپیکی بود، می توانست حتی پیش از «کیمیا علیزاده»، دختر مدال آور المپیکی ایران شود. شاید تا امروز حداقل یک طلا برای ایران می آورد.

خانواده ای که روزی دخترانش کودکان کار بودند، حالا سه قهرمان تحویل ورزش ایران داده است. در روسیه، الهه و شهربانو مدال طلا گرفتند؛ افتخاری که هرگز از تاریخ ورزش بانوان ایران پاک نخواهد شد. شهربانو موسس باشگاهی بود که خودش و خواهرانش را از نوجوانی بدل به قهرمانان ایران کرد و حالا کوچک ترین خواهر، بزرگ ترین زن ورزشکار ایران شده است.