رادیوفرانسه: آغاز بازگشت نیروهای آمریکایی از سوریه در نشریات فرانسه بازتاب گسترده ای داشته است. روزنامه فیگارو، روزنامه راست فرانسه، ” عقب نشینی بزرگ غرب از خاورمیانه” را در تیتر بزرگ صفحه اول شماره امروز خود آورده است. فیگارو می نویسد که خروج نیروهای آمریکایی از سوریه یکی از آخرین نشانه های خروج غرب از خاورمیانه است. بی تصمیمی، رویکرد ایدئولوژیِک و اشتباهِ محاسبه منجر به ناتوانی استراتژیک غرب در منطقه خاورمیانه شده است. فیگارو می نویسد: به رغم اطمینان دادن های مایک پمپئو، وزیر امورخارجه آمریکا به متحدان این کشور در سفر مارتن خود به خاورمیانه و اعلام این موضوع که خروج ۲ هزار سرباز آمریکایی از سوریه مشکلی برای آنها ایجاد نخواهد کرد، ولی عقب نشینی آمریکا از منطقه استراتژیک خاورمیانه راه را برای رقبای غرب، خصوصاً ایران، روسیه و ترکیه در سوریه هموار می کند.

روزنامه فیگارو می نویسد: واشنگتن، پاریس و یا لندن در عمل، دیگر حرفی برای گفتن در سوریه ندارند. آنها در لبنان تقریباً دیگر نفوذ خود را از دست داده اند و این تهران است که در لبنان بیشترین نفوذ را دارد. در یمن، غرب نشان داد که برای جلوگیری از وقوع یک فاجعه انسانی بسیار ناتوان است. در خلیج فارس، آنها محمد بن سلمان ولیعهد عربستان را در لباس یک اصلاح طلب دیدند و او را باور کردند و در برابر ماجراجویی های نظامی و گستاخی های سیاسی وی چشم های خود را بستند، یا چیزی ندیدند.

“پاتریک سن پل” نیز در سرمقاله شماره امروز فیگارو در این باره می نویسد: یک ضرب المثل معروف به ما می آموزد که در شرق، بهترین شکل ممکن برای عبور از یک سرزمین مربع شکل، پیمودن سه ضلع آن است. او می گوید: این موضوع را سرهنگ”لارنس” در صحرای عربستان با پیمودن شن های داغ و روان صحرا به ما نشان داده است؛ اما هیچ اطمینانی وجود ندارد که دونالد ترامپ کتاب” هفت منزل خرد” را خوانده باشد.

“پاتریک سن پل” می گوید: در سوریه ترامپ راه کوتاه و راست را انتخاب کرده است و یکباره و به شکل غیرمنتظره ای برای همگان، تصمیم به خروج نیروهای آمریکایی از سوریه گرفت. در اثر اصرار وی، عقب نشینی نیروهای ویژه آمریکا از سوریه، عملاً از روز گذشته آغاز شده است. “پاتریک سن پل” می گوید این تصمیم از نظر اخلاقی بسیار اسف انگیز و رقت بار است. زیرا تصمیمی است که منجر به رها کردن کردها، یعنی تنها متحدان واقعی آمریکا در سوریه می شود. متحدانی که با جان فشانی، ماهها علیه داعش در سوریه جنگیده اند و توان و هستی خود را در این راه گذشته است. او می گوید: تصمیم دونالد ترامپ همچنین از نظر استراتژیک نتایج سنگین و زیان باری برای آمریکا و غرب در بر دارد. این تصمیم به معنی رها کردن میدان به روس ها، ایرانی‌ها و ترک‌هاست.

سرمقاله نویس فیگارو می گوید: این موضوع قابل فهم است که رئیس جمهوری آمریکا خواستار چرخیدن شرایط و خروج از انسداد سیاسی در خاورمیانه بوده است و این رویکرد، از موضوع اسرائیل و فلسطین گرفته تا درگیرهای سوریه را شامل می شود؛ اما تصمیم دونالد ترامپ، همانند آنست که ما در مزرعه ای تمامی گیاهان را از ریشه درآوریم و بجای آن چیزی نکاریم.

او می گوید: تصمیم ترامپ پرسش برانگیز شده است و بسیاری از کشورهای منطقه خاورمیانه با این اقدام ترامپ گیج شده اند و پرسش می کنند: بازی آمریکا در منطقه چیست؟ آیا آمریکا هنوز قادراست یک نگرش و رویکرد ثابت را در این منطقه دنبال کند، یا نه؟

“پاتریک سن پل” می گوید: واشنگتن به رغم آنکه اعلام می کند که اولویتش در منطقه، ایران است، ولی در عمل و با شگفتی مشاهده می شود که با تصمیم خود راه را برای به واقعیت رسیدن رؤیای ایرانی ها برای ایجاد یک محور شیعی از ایران تا خاورمیانه هموار می کند.

“پاتریک سن پل” می نویسد: نتیجه منطقی ترک سوریه به معنی محو حضور غرب در خاورمیانه است. در چنین حالتی، صدای غرب دیگر در این منطقه آوایی ندارد و کشورهای غربی از بازی منطقه ای خارج می شوند. از این به بعد، بازیگران اصلی منطقه خاورمیانه ، سه بازیگر منطقه ای یعنی: ایران، عربستان سعودی و ترکیه و یک ابر قدرت، یعنی روسیه خواهند بود. او در ادامه می گوید: اروپایی ها دیگر وزنه سنگینی در خاورمیانه محسوب نمی شوند. شاید به خود بگویند که این موضوع مهمی نیست. اما ر واقع، این موضوع بسیار مهمی است. تاریخ به ما نشان داده است که سرزمین هایی را که ما بدون اندیشه، تعمق و به سهولت رها کرد ایم، چگونه برای ما مشکل ساز شده اند. او تأکید می کند: گاهی اروپا برای بی عملی خود قیمت بسیار گزافی را پرداخت کرده است. بی عملی اروپا در کشورهایی چون أفغانستان، عراق، سوریه موجب صادر کردن تروریسم به اروپا شده است، و این موضوع نتیجه رویکرد انفعالی ما در باره این کشورها بوده است.

سرمقاله نویس فیگارو می نویسد: ” میان رویکرد مداخله جویانه و سوداگرانه با انفعال کناره گیری، قطعاً راه سومی باید وجود داشته باشد. راهی که به ما فرصت می دهد بدون اینکه در شن های روان گم شویم، از سرزمینی مربع شکل عبور کنیم.