ترجمه مقاله از web.de
وضعیت استان خوزستان در ایران چشمگیر است: رودخانه ها و دریاچه ها ماه ها هست که خشک شده اند ، گاوها از تشنگی مرده اند و مزارع لم یزرع گشته اند. در صدها شهر ، کمبود زیاد آب آشامیدنی تمیز وجود دارد و قطع برق نیز در دستور کار قرار دارد. همه اینها مردم را به خیابان ها میکشاند: در اواسط ماه ژوئیه ، نخستین عتراضات در منطقه آغاز شدند.
چند دهه پیش ، هیچکس گمان نمی کرد که مردم خوزستان روزی به خیابان ها بیایند: در اواخر دهه 1970 ، این استان در جنوب غربی کشور ایران، محل صنعت ، نیروگاه های برق آبی ، دانشگاه های بزرگ و معتبر بود. بزرگترین پایگاه نیروی هوایی ایران در خوزستان قرار داشت و خوزستان با 17 رودخانه ، پرآب ترین منطقه کشور بود.
چرا ایرانی ها به خیابان ها می روند؟
اما این مربوط به گذشته است: “خسروزاده توضیح می دهد:”نماد پیشین رفاه و دارایی در حال حاضر یکی از فقیرترین استان ها از 31 استان ایران است. ” استان هم مرز با عراق ، که در دهه 80 در جنگ ایران و عراق به عنوان یک سنگر دفاعی عمل می کرد ، اکنون به دلیل بی توجهی آشکار ، سوء مدیریت و فساد، وحشیانه حجامت می شود.
این کارشناس می گوید: با وجود صنایع بزرگ ، نرخ بیکاری به طور رسمی 25 درصد ، در بسیاری از مناطق خوزستان بالای 45 درصد است. بیش از یک چهارم خانوارها زیر خط فقر زندگی می کنند. خسروزاده می گوید: “هیچ کس در ایران نمی تواند بفهمد چرا استانی که 80 درصد ذخایر نفتی کشور و 60 درصد ذخایر گاز کشور را در خود جای داده است در چنین وضعیت نامناسبی قرار دارد.”
سوء مدیریت دولت
او همانند تظاهرکنندگان، دولت را مسئول این وضعیت می داند. خسروزاده توضیح می دهد: “برداشت آب از خوزستان برای تأمین مرکز ایران و همچنین ساخت بی شمارسدهای غیر استاندارد است که باعث می شود کشاورزان به بدبختی برسند.” او ادامه میدهد: افزون بر اینها، ایران و به ویژه خوزستان درگیر شکست های مقامات در مبارزه با کووید -19 هستند.
ایرانیان از این واقعیت که هر روز بیشتر در فلاکت اقتصادی فرو می روند سیر شده اند ، اما بودجه دولت به خارج از کشور سرازیر می شود: به سمت سوریه برای حاکم بشار اسد ، به لبنان برای حزب الله و برای شبه نظامیان متعددی در منطقه که وابسته به حکومت ایران هستند.
خسرو زاده می افزاید: “به این موارد اضافه شده انتقام گیری های ظالمانه سیاسی است که قهرمانان اصلی آن ابراهیم رئیسی رئیس جمهور جدید” منتخب “و جانشین وی غلامحسین محسنی اژه ای به عنوان رئیس دادگستری هستند.”
واکنش دولت چگونه است؟
دولت یکبار دیگر به شدت به اعتراضات واکنش نشان داد: اگرچه راه حل هایی در تلویزیون دولتی وعده داده می شوند، اما نیروهای امنیتی در محل از خشونت گسترده استفاده کردند. این کارشناس می گوید: “آخوندها تانکرهای آب و غذا نمی فرستند ، بلکه ماشین آلات خشونت بار بی پروا. آنها همچنین اینترنت را در خوزستان قطع کردند.”
سازمان حقوق بشر عفو بین الملل نیز در مورد سرکوب خشونت آمیز گزارش داد. این سازمان در وب سایت خود می نویسد: “از زمان شروع اعتراضات ، نیروهای امنیتی حداقل هشت معترض و ره گذر را در هفت شهر مختلف کشته اند که در میان آنها یک نوجوان نیز به چشم می خورد.” مامورین در کنار گلوله های پلاستیکی و گاز اشک آور ، از مهمات جنگی نیز استفاده می کنند.
چرا دولت اینقدر تند واکنش نشان می دهد؟
اینکه چرا دولت با این شدت پیش می رود ، برای این کارشناس واضح است. خسروزاده توضیح می دهد: “در قلمرو حکومت آخوندها ، وضعیت به گونه ای است که هر رویدادی ، به ویژه تنگناهای اقتصادی ، می تواند اعتراضات سراسری را برانگیزد.” در نوامبر سال 2019 ، افزایش قیمت بنزین اعتراضاتی را برانگیخت ، اکنون این کمبود آب و قطع برق است.
خسروزاده با قاطعیت می گوید: “تظاهرات دارای این پتانسیل هستند که خیلی سریع به اعتراضات سیاسی با شعارهای رادیکال علیه رژیم تبدیل شده و سریعا گسترش یابند.” دامنه های رنج پایدار و عصبانیت دائمی عمیق هستند.
رئیس جمهور در ماه ژوئن انتخاب شد
رئیس جمهور ابراهیم رئیسی ، که در ماه ژوئن انتخاب شد ، توطئه گران خارجی – به رهبری آمریکا و اسرائیل – و حامیان ایرانی آنها را مسئول گسترش اعتراضات می داند. خسروزاده می گوید: “در حالی که مردم در بدبختی فرو رفته اند ، آخوندها هنوز در رویای بمب اتم هستند ، زرادخانه موشکی خود را گسترش داده و نمی خواهند از ماجراجویی های منطقه ای خود دست بکشند ، که همه آنها پروژه های پرهزینه ای هستند.”
آیا اعتراضات گسترش می یابند؟
خسرو زاده تأکید کرد: از اینرو خشم ایرانیان متوجه علیه کل سیستم نظام جمهوری اسلامی است که “تا مغز استخوان فاسد و مستبد” است. از سال 2017 ، هر اعتراضی بلافاصله منجر به شعارهایی علیه آیت الله خامنه ای و کل نظام شد.
اعتراضات مدتهاست که به سایر نقاط کشور مانند تهران ، تبریز ، اصفهان ، کرمانشاه و بوشهر کشیده شده است ، بنرهایی از حمایت سیاسی رهبران حکومتی آتش می گیرند ، تظاهرکنندگان با فریادهای بلند مانند “همبستگی با خوزستان ، همبستگی” ، “مرگ بر خامنه ای” یا “خشم ما از قدرت شما قوی تر است” سر می دهند.
خسرو زاده می گوید: “در ایران بوی انقلاب به مشام می رسد ، هر چند نه در حال حاضر یا در کوتاه مدت.” آنچه هنوز کمبودش به چشم می خورد: “اعتراضات ایران در حال حاضر بدون رهبر است و ن ناشی از خودانگیختگی است.” اما همبستگی بین ایرانیان علیه رژیم بیش از پیش منسجم شده و مردم مصصم تر شده اند. این کارشناس می گوید: “ترس از یکی از شدیدترین و بی وجدان ترین کارخانه های سرکوب در جهان به سرعت در حال سقوط است.”
تفاوت اعتراضات با 2017 و 2019 چگونه است؟
این اولین بار نیست که ایرانیان به خیابان می آیند: اعتراضات سراسری به دلیل مشکلات اقتصادی در مشهد از سال 2017 آغاز شد و اعتراضات گسترده در سال 2019 شدیدتر از دهه های گذشته بود. اما خسروزاده میگوید اعتراضات کنونی با اعتراضات آن زمان تفاوت دارد: “این بار طبقه متوسط مرفه را نیز در بر میگیرد. در ابتدای هفته ، بیش از 1200 هنرمند از اعتراضات مردم خوزستان حمایت کردند.” چندین ورزشکار برجسته نیز صحبت کرده اند. هنوز زود است که از انقلاب یا سرنگونی آخوندها صحبت کنیم ، اما فاصله زمانی بین اعتراضات ملی در حال کوچک شدن است. خسروزاده به یاد می آورد: “در این میان ، اعتراضات هرگز متوقف نشد.” خسروزاده می گوید: برخلاف پس از “جنبش سبز” در سال 2009: “تقریباً ده سال آرامش نسبی بود.” اما در چهار سال گذشته چهار اعتراض عمده صورت گرفته است.
درخواست از اروپا
وی همچنین از اروپایی ها درخواست می کند: “اروپا باید سیاست خود را در قبال ایران تجدید نظر کند.” خسروزاده مطمئن است. در حال حاضر سیاست نوازش با تهران وجود دارد. اروپایی ها به اصلاح طلبان فرضی اعتماد کرده بودند به این امید که ایران به جامعه بین المللی بازگردد و دوباره ادغام شود.
خسروزاده انتقاد کرد: “این کاملا اشتباه بوده است و برخی از علمای برجسته آلمانی خاورمیانه به عنوان مشاوران دولت فدرال در این اشتباه شریک هستند”. او کلمات سختی پیدا می کند: “روزهای جمهوری اسلامی شمرده شده است. این برای ایران ، خاورمیانه و جهان خوب است.”
درباره کارشناس: دکتر بهروز خسروزاده دانشمند سیاسی ایرانی الاصل و مدرس موسسه تحقیقات دموکراسی در دانشگاه گوتینگن است. او به عنوان یکی از 246 متخصص کشور ، در تغییر شاخص بنیاد برتلس من سهیم بود. اخیراً او به همراه مندی لوسنهاپ و ساوان اسمیت کتاب “ایران: بی ثبات کننده – 41 سال جمهوری اسلامی ، تا کی؟” را نوشت. منتشر شد.