مسیح علی‌نژاد: در فیسبوکم نوشته بودم:

کاش هیچ مردی تنها به شادمانی نرود

مراسم استقبال از تیم ملی، چهارشنبه ساعت ۱۷ در ورزشگاه آزادی: ورود بانوان ممنوع.
چطور مردان می توانند به چنین جشنِ شادمانی بروند اما زنانِ خانواده شان را پشت درهای بسته جا بگذارند؟ مگر در راهپیمایی های حکومتی گرفته تا راهپیمایی های اعتراضی، زنان و مردان شانه به شانه هم راه نرفتند؟ چه اتفاقی افتاد؟ آیا غیر از این بود که جهان به عدم تفکیک جنسیتی در خیابان های ایران نگاه کرد و باور کرد که مردان و زنانِ ایران هم می توانند با عزت و احترام کنار هم باشند؟ ما ملتِ خوبی داریم. تمرینِ با هم بودن آسان نیست اما ناممکن هم نیست. کاش هیچ جایی تن به این جدایی های اجباری ندهیم بلکه هر یک از ما خودمان شروع کنیم و سختی ها را برای هم کم کنیم و احترام برانگیزیم…

و دوستی پاسخ نوشت:

در جواب این پستم نوشته؛
حالا مردا رو به زور میبرن ۲ سال سربازی شما هم باهاشون میرید؟ البته قصدم حمایت از محدودیت ها علیه زنان نیست ولی میخام انقده زنا مظلوم نمایی نکنن… مردا هم مصیبت زیاد دارن…

برایش نوشتم:

بله من حاضر بودم سربازی هم برم ولی کسی مرا نبرد. از استادیوم شروع کنیم سربازی را هم با هم می رویم.

و حالا پیشنهادی من به کسانی که برای شادمانی به ورزشگاه آزادی می روند:

«آزادی» یادت باشه، «زن» باید باشه

یا
آزادی یادت باشه، زن هم باید باشه

🙂

….

شادی ها پایدار و خانه مشترکمان ایران آباد.